خانه‌ام ابری‌ست

می‌خوای یه چیز مسخره برات تعریف کنم؟ هفته‌هاست از خونه بیرون نرفتم. مهتابی اتاقم سوخته و مهتابی‌های نو روشن نشدن و نیاز به تعمیر داره. بعضی وقت‌ها احساس می‌کنم که ممکنه بین دیوارای اتاقم له بشم و وقتی توی تاریکی روی تختم دراز می‌کشم میون بیداری کابوس می‌بینم که یه سری پیچک خاردار دورم می‌پیچن و من رو درون تشک فرو می‌برن. دیروز بابت یه پیاده‌روی یک ساعته هزار بار مواخذه شدم و روز قبلش به‌خاطر خریدن دو جلد کتاب. دیشب تا صبح زیر میزم نشستم و گریه کردم. امشب سه نفر از اقوام که هر سه به طور مستقیم با بیمارای مبتلا در ارتباط بودن اومدن خونه‌مون مهمونی. از اتاقم بیرون نرفتم با شنیدن صدای بگو بخندهاشون حتی بیشتر هم گریه کردم. ناخن‌هام کف دست‌هامو خراش داده، معده‌ام درد می‌کنه، شونه و دست‌ها و سرم هم. عذاب کشیدنم مهم نیست، حتی نمی‌تونم در موردش غر بزنم. محبورم تحمل کنم، ولی راستش رو بخوای خیلی درد داره. از مردن خودم نمی‌ترسم، مرگ پدر ومادرم فقط از یه جنبه برام ترسناکه، اگر چیزیشون بشه مجبور می‌شم مسئولیت زندگی یه بچه ده ساله رو قبول کنم. می‌فهمی‌چقدر ترسناکه؟ من حتی نمی‌تونم مسئولیت یه گوشه از زندگی خودم رو قبول کنم و هر بار به جای فکر کردن به آینده، به مردن فکر می‌کنم که حتما کار آسون‌تریه.

امروز یه روز خوب بود که باید برای تو تعریف بشه دخترک.

اتفاق افتاد. راستش منتظرش بودم. تسلیم شدم و به آرومی‌سرجام نشستم تا بهش برسم. بالاخره دنیای بیرون مفهوم خودش رو از دست داد. حالا آدم‌هایی که دوست‌ها و آشناهام بودن شبیه شخصیت‌های فیلم و سریال‌ها شدن برام. دیدن عکس‌ها و ویدیو‌های ازدواج، تولد، بچه‌دار شدن یا مهمونی‌هاشون از طریق اینترنت و شبکه‌های اجتماعی دقیقا حسی شبیه به فیلم دیدن رو القا می‌کنه. اشتیاقم رو از دست دادم و حالا تنها یک مفهوم برام باقی مونده: انتظار برای پایان این روزمرگی و مرگ.

«شاید باید یه کتاب بنویسی، خب می‌دونی؟ «هنری میلر» می‌گه بهترین راه برای فراموش کردن یه زن اینه که اون رو تبدیل به یه نوشته کنی.»

خانه باز هم تاریک و ساکت است. چند وقت است که روشنایی روز را ندیده‌ام؟ نمی‌دانم حقیقتش. هوا که گرگ و میش می‌شود می‌خوابم و غروب آفتاب چشمانم را باز می‌کنم. پاییز آمده، پاییز زیبایم. از تمام اتوبوس‌ها و پیاده‌روهای موردعلاقه‌ام جا مانده‌ام. به قرارِ پاییزه‌ام با تولستوی فکر می‌کنم، قرار بود باز هم بروم میان موزه صنعتی بنشینم و آناکارنینا را ورق بزنم. امسال چهارمین پاییز است و میترسم که نتوانم قولم را نگه دارم. دیشب می‌خواستم برایت بنویسم، نشد؛ به‌جایش نشستم وسط اتاق، «به رسم یادگار» چاوشی را روی تکرار گذاشتم و به دلتنگی فکر کردم. امشب «خانوم الف» زنگ زد و گفت: «نشسته‌ام وسط اتاق، چراغ‌ها را خاموش کردم و با رایحه‌ی شمع «جنگل بارانی» و نارنگی به صدای تو گوش می‌کنم» خندیدم: «چه عاشقانه» خندید «داریم از دست می‌رویم، نه؟» از دست رفته‌ایم دخترک. دلم برای خواب‌ شبانه لک زده، برای صبح زود بیدار شدن. می‌خواهم از خانه و از خودم بیرون بزنم. کمی‌راه رفتن برایم آرزوست. اما به جایش شب‌ها بیدار می‌مانم و روزها زیر پتویم مخفی می‌شوم. با نور و آسمان قهر کرده‌ام و میخواهم خودم را شکنجه کنم.

داوود رو با چسب و گل و مقوا دوباره سرِپا کردیم. الان حالش خوبه. نشستم جلوش با عطر ملایم قهوه، عکس دریایی که مدت‌هاست ندیدمش، کتاب‌های موردعلاقه‌م و موسیقی‌ای که منو یاد روزای پاییزی کارگاه‌های دانشگاه میندازه. الان حال منم خوبه.

دلم می‌خواست خوشحال باشم. برای خودم شمع معطر خریدم. بعضی شب‌ها با رایحه‌ی «قهوه» روایت‌های کوتاه خوندم درباره موزه‌ای که وسایل فراموش شده رو درونش می‌ذارن. بعضی شب‌های دیگه با رایحه‌ی «جنگل بارانی» داستان مردی رو خوندم که برای تعطیلات به یک جزیره در ژاپن رفته و تمام پنج روز اقامتش بی‌وقفه باران باریده. ده‌ها سریال رو همزمان با هم دیدم: عاشقانه، تخیلی، درام، جنایی، کمدی. هر وقت که چشم‌هام خسته شدن با یه پارچه نم‌دار پوشوندمشون و خوابیدم، جوری که روز و شب توی هم پیچ خوردن و هیچوقت نفهمیدم میون روز بیدار شدم یا شب. وسط بیکاری و تنهاییم تصمیم گرفتم برای خودم جاقلم‌مویی و گلدون بخرم، یکی شکل سردیس داوود و اون یکی هم شبیه سر زن‌های رومی‌و یونانی. کلی براشون خیال‌پردازی کردم. می‌خواستم برم گیاه بخرم و توش بکارم، گیاهم رشد کنه و از اطراف سردیس دختر رومی‌بریزه، انگار که موهاش باشن. هزار بار تخت و میز و کتابخونه رو توی ذهنم جابه‌جا کردم تا بتونم کتابخونه رو بذارم کنار پنجره. می‌خواستم گیاهم از نور کم‌جون پاییزی جون بگیره و بزرگ بشه بعد شاخه‌هاش بیوفتن پایین‌تر و کتاب‌هام رو بپوشنن. امروز عصر که از خواب پاشدم «خانوم الف» عکس‌های زیر رو برام فرستاد و نوشت: مجسمه‌هامون شکسته رسیدن.

ترکیب بی‌خوابی، تپش قلب، معده‌ درد و ترس. از خودم برات نمی‌نویسم، از همه فکرایی که توی سرم دارم. بیشتر از هر وقت دیگه‌ای دلم می‌خواد ساکت باشم و تحمل کنم. امیدوارم دوباره بتونم روزهای شاد داشته باشم و برات از چیزهای خوب حرف بزنم دخترکم.

مقدمه (یادداشت مترجم) کتاب «کجا ممکن است پیدایش کنم»: